Vietnam

De reden om naar Vietnam te gaan was om kennis te maken met een ander Aziatisch land dan Indonesie. En om de groene rijstvelden, heuvels en de Mekong rivier te kunnen bewonderen waar Vietnam bekend om staat. Ook wilden we graag de gebeurtenissen van de oorlog van dichtbij zien.

Onze eerste stop was in Ho Chi Min City of Saigon zoals het vroeger heette. Deze drukke stad had wel iets weg van Jakarta, alleen leek het verkeer beter geregeld te zijn dan in Jakarta. Daar rijden ze kris kras door elkaar heen maar maken zich niet druk, in Vietnam rijden de mensen wel aardig netjes op hun eigen weghelft, maar beginnen druk te tuuteren als je nog niet eens in de weg staat. Of tuuteren ongeduldig als ze op een 2 baans weg er langs willen terwijl de voorganger geen kant op kan.
In Jakarta waren we niet echt bang in het verkeer, daar werd door de auto’s goed rekening gehouden met voetgangers en motors, maar in Vietnam sta je als voetganger gewoon onderaan de lijst, je wordt gewoon, met veel getuuter van de weg gedrukt net als de motorrijder.
Ook vinden we de mensen hier minder vriendelijk. Ze kijken zo boos en praten alsof ze allemaal doof zijn en doen ook geen moeite om je een beetje te begrijpen als je wat vraagt.

De stad Ho Chi Min hadden we al snel gezien, veel verkeer, winkeltjes, veel mensen op straat en vieze uitlaatgassen. Gelukkig hadden we voor de 2e dag al een tour gepland naar de Cu Chi tunnels, dat was 3 uur rijden.
In de bus vertelde de gids wat over de oorlog van Vietnam, maar konden het moeilijk verstaan. Ze spreken niet alle letters uit waardoor je goed moet nadenken wat ze nou zeggen. Zelf hadden we maar even gegoogeld en zo gelezen hoe de oorlog is ontstaan en wat de rol was van de Cu Chi tunnels.

Halverwege stopten we bij een werkplaats waar allemaal mensen werken aan miniscule dingen. Zo zagen ze van oesterschelpen, hele kleine stukjes en die stukjes leggen ze op hout waardoor er een afbeelding ontstaat. Na veel bewerkingen en polijsten is het resultaat een mooie afbeelding ingelegd in een schaal, vaas of rugleuning van een stoel.

Deze mensen zijn niet zomaar aan het werk. Ze hebben allemaal lichamelijke beperkingen door de oorlog. In de oorlog gebruikten de Amerikanen chemische wapens om de gewassen en het drinkwater te vervuilen, ze dachten dan komen de Vietnamezen vanzelf naar ons toe omdat ze niks meer te eten en drinken hebben. Maar dit spul, Agent Orange, had nare gevolgen voor de gezondheid. Mensen kregen kanker, rare bulten en misvormingen en ook de kinderen die geboren werden hadden hele vreemde lichamelijke misvormingen.
De oorlog heeft uiteindelijk 20 jaar geduurd en ondanks dat het in 1975 voorbij was, werden er nog kinderen geboren met lichamelijke afwijkingen. Zelfs in 2004 werd er nog een misvormd kindje geboren.

In het dorpje Cu Chi hadden de Vietnamese guerilla’s, eigenlijk de oorspronkelijke dorpsbewoners, tunnels gegraven van 300 km lang, onder hun dorp om zo de Amerikanen aan te vallen en weer in het niets te verdwijnen.
De tunnels hadden geheime ingangen, zo klein als 2 voeten naast elkaar waar de kleine magere Vietnamezen zo inpassen. Deze gangen leidde tot gangen op 3 verschillende dieptes 5, 10 en 20 meter diep allemaal met elkaar verbonden. En daar tussen hadden ze nog leefruimtes, wapenopslag, werkruimtes, ziekenhuis, keukenruimtes en zigzag of doodlopende gangen die de vijand moest misleiden. Met een slim systeem konden ze voorkomen dat de rook die vrijkwam bij het koken geurloos naar buiten kwam. Ze kookten dan ook alleen in de ochtend omdat de rook dan opging in de ochtend mist. En de frisse lucht haalden ze binnen door in termietenheuvels kleine holle bamboo stokjes te steken.

Wc’s hadden ze niet omdat de lucht hun dan zou verraden, dit deden ze dan in de Mekong rivier die te bereiken was via een gang.
De gangen hebben ze allemaal gegraven met een kleine schep en een mand om het zand af te voeren, dit konden ze moeilijk aan de oppervlakte dumpen, dus deden ze dit ook in de Mekong rivier.
Ze gebruikten ook vele boobytraps om de Amerikanen in de val te lokken, deze boobytraps zijn afgeleid van de vallen die ze vroeger maakten om dieren te vangen. Dit ging er dan ook niet zacht aan toe, met vlijmscherpe bamboo stokken die je doorboorden als je in een valkuil viel. Of van gerecyceld metaal, afkomstig van Amerikaanse mijnen en bommen, die ze gebruikten ze dan om er scherpe pinnen van te maken. En alle boobytraps waren zo gemaakt dat als je er uit probeerde te komen je alleen maar ernstiger gewond raakte. Allemaal heel slim bedacht!
Na een tijdje kwamen de Amerikanen er achter dat de tunnels er waren. Maar zelf waren ze te groot om de tunnels in te gaan. Daarom gebruikten ze kleine Zuid Amerikaanse mannen die er wel in pasten, deze noemden ze tunnelratten.

Ze hebben op het complex een ingang en een tunnel gemaakt waar de bezoekers in kunnen. Maar dit hebben ze wel groter moeten maken, anders zou er niemand in passen.
Wij gingen een stukje in de tunnel en je kon halverwege er uit of doorlopen en dan zou de tunnel zo klein worden tot de originele afmeting. Normaal zijn we niet claustrofobisch maar we vonden het allebei echt niet leuk, het is zo klein en benauwd en je kan alleen op je hurken er door heen ‘lopen’. We waren ook blij dat we er weer uit waren! Kan me niet voorstellen dat de mensen hier gewoon in gewoond hebben, maarja het was of dood of dit.

Later in de middag zijn we naar het War Remnants Museum geweest, dit ging ook over de oorlog. Welke wapens de Amerikanen gebruikten. En je kon gruwelijke verhalen lezen van mensen die het overleefd hadden. De Amerikanen vermoorden iedereen, baby’s, kinderen, vrouwen en mannen. Ook waren er een heleboel foto’s die allemaal gruwelijke dingen hadden vastgelegd. Wij konden niet begrijpen hoe een fotograaf dit kan doen. Zo waren er 2 foto’s, 1 was een foto van een doodsbang gezin. En op de 2e foto zag je ze allemaal dood op de grond liggen. En bij het verhaal stond nog, dat de fotograaf nog vroeg om te wachten met schieten zodat hij z’n foto van ervoor nog even kon maken. De rest van de verhalen en foto’s bespaar ik jullie maar want het was echt afschuwelijk!
Er waren ook veel foto’s van misvormde kinderen door Agent Orange, dat was ook vreselijk om te zien.
Met veel indrukken en kennis over de oorlog zijn we terug gelopen naar het hostel. Onderweg zagen we verschillende mensen in rolstoelen zitten met misvormde of geen handen en voeten. Nu begrepen we wat er met deze mensen aan de hand was, hiervoor dachten we dat het een gewone gehandicapte man/vrouw was.

Na deze drukke stad wilden we graag wat meer van de omgeving zien, hoe de mensen echt leven. We gingen 3.5 uur met de bus, voor 3 euro, naar Can Tho wat ten zuiden van Ho Chi Min ligt. Daar zouden we in een homestay verblijven aan de Mekong rivier en via de homestay kon je ook varen over de Mekong.
Meestal is een homestay een kleinschalige accomodatie bij iemand thuis. Deze homestay had meer iets weg van een bungalowpark. Aan de rivier stonden iets van 10 hutjes, bijna dezelfde als op Raja Ampat en aan de andere kant van de weg waren er nog meer.

Wij hadden een hutje aan de rivier wat best leuk klinkt, maar in de praktijk niet zo leuk is. De rivier is overal bruin en er drijven bossen waterplanten in. En om 4 uur ‘s nachts varen er boten voorbij waarvan de motor net zo veel herrie maakt als een tractor.

De dag dat we aankwamen gingen we een beetje chillen in de hangmatten die daar hingen. Je ziet trouwens echt overal hangmatten, aan de kant van de weg bij een cafeetje, bij mensen in huis, in de kajuit van een boot.
En in de avond kregen we traditioneel Vietnamees eten, waarvan we de loempia’s zelf moesten maken. Alleen zijn we er achter gekomen dat de Nederlandse Vietnameze loempia’s toch het lekkerst zijn. Ze kennen trouwens het woord ‘loempia’ niet eens! Hier vinden we ze niet zo lekker en ze zien er ook anders uit, of ze eten ze rauw zonder te frituren. Over het algemeen vinden we het eten hier niet lekker, er zit veel koriander en munt in het eten. En vlees eten we al helemaal niet omdat je niet weet van welk dier het is; varken, kip, koe, rat, hond of kat, en welk deel van het dier. Een keer hadden we rijstnoodles besteld op straat en er zat een stuk vlees in wat leek op een varkensneus.. Hmm laat maar zitten!

De volgende ochtend zouden we om 6 uur vertrekken met de boot naar de floating market, waar de mensen vanaf hun boot hun groenten, fruit enz verkopen.
Uiteindelijk gingen we pas om 7 uur weg.. We dachten de markt zal wel af zijn want het begint al om 4 uur in de ochtend tot een uur of 9.
Maar gelukkig waren er nog genoeg boten, grote motorboten en kleine roeibootjes. De jongen die mee was vertelde dat je kan zien wat ze verkopen doordat er aan een lange stok hangt wat ze verkopen, bijv. een ananas. En dan hebben ze er niet een paar, nee het hele ruim ligt vol met ananassen. Sommige boten waren zo zwaar beladen dat ze bijna zonken. De mensen komen van ver om hun groenten en fruit daar te verkopen en wonen in een kleine ruimte op de boot.

Na de markt gingen we verder naar een fabriek waar ze rijstnoodles maken en lieten ons ook zien hoe ze dat doen. Van een papje maken ze grote pannekoeken die ze laten drogen in de zon. Als ze droog zijn gaan ze door een rol die er kleine sliertjes van maakt.
Ze hadden daar ook een bbq staan waar kleine stukjes vlees in hingen te roken. Dat bleken ratten te zijn! En voor een klein bedrag mochten we het proeven. Het was opzich niet vies maar het idee van een rat maakte het wel vies.

Hierna zijn we doorgevaren naar een bedrijfje wat zaden plant en vervolgens de plantjes verkoopt aan de boeren. Ze maakten kleine rolletjes van bananenblad en vulden dit met as van verbrande velletjes van de rijst. Daarna ging er een zaadje of plantje in en werden ze met nog duizenden rolletjes netjes neergezet.

Dat we daar liepen kwam er net een oude mevrouw uit een huisje met een zakje en een hakmes. In dat zakje bleken 2 grote padden te zitten met een touwtje om hun buik zodat ze niet weg konden lopen. Ik wist al wat er ging gebeuren dus liep gauw weg, maar de rest had staan toekijken hoe de padden onthoofd werden. Het zal vast lekker smaken..

Hierna gingen we door naar een watermeloen plantage, dat was niet zo bijzonder want er was niemand aan het werk. Het was een heel groot veld met heleboel watermeloenen.
Als laatst gingen we nog naar een rijstfabriek waar ze de velletjes van de rijst afhalen en het bruine laagje eraf wrijven zodat de korrels mooi wit worden.
Op de terug weg zijn we nog gestopt bij een boot om ananassen te kopen. De verkoper maakte handig de ananas schoon zodat we die als een ijsje op konden eten en we namen nog een ananas mee voor de volgende dag. We wilden ook nog graag een watermeloen kopen, maar de boten waren al weg. Halverwege zijn we nog gestopt om deze alsnog op de markt te kopen.

Bij de homestay konden we ook nog gebruik maken van fietsen. Dit doen heel veel Vietnamezen, vooral schoolkinderen en mensen die vanaf hun fiets groenten en fruit verkopen. We zochten een restaurantje waar we wat konden eten, onderweg begon het al een beetje te regenen en dat werd steeds erger. Gauw zijn we gestopt bij een tentje aan de weg. Hier kregen we de rijstnoodles met varkensneus. Na een paar hapjes van de rijstnoodles waren we er wel klaar mee. Het begon al droger te worden dus zijn we gauw terug naar de homestay gefietst.

Vanuit Can Tho zijn we helemaal naar het noorden, Hanoi gevlogen. Wat een verschil met temperatuur, we gingen van 32 graden naar net aan 20 graden, brr we hadden het gewoon koud! Vanuit Hanoi kan je trips boeken naar Halong Bay, de bekende puntige kalkrotsen in zee. In het hostel hadden we de trip geboekt, 2 dagen en 1 nacht op de boot.

De avond ervoor zijn we alle winkelstraatjes van Hanoi doorgelopen om op zoek te gaan naar een jas. Vlakbij Hanoi is de fabriek van het dure merk The North Face en ze zeggen dat er outlets zijn die goedkoop de jassen verkopen. Of ze nou echt zijn of niet, wij wilden graag een jas. Na vele winkeltjes hebben we allebei een mooie jas, voor weinig geld. We probeerden nog af te dingen, maar de verkoopster zei nee want het is made in Vietnam. Alsof dat zegt dat ze echt zijn, ze kunnen alles namaken in Vietnam.
We hebben ook tientallen schoenenwinkels afgezocht naar leuke Nike’s, All Stars en Vans. Voor onszelf hebben we niks gevonden, maar wel een paar meegenomen voor onze zusjes. 8 euro voor All Stars en we zien niet dat ze nep zijn.

Na een wilde rit van 3 uur kwamen we aan in Halong Bay. De chauffeur was erg ongeduldig en tuuterde naar alles wat nog niet eens in de weg stond, of haalde rechts in als de voorganger niet snel genoeg opzij ging na druk tuuteren.

In de haven moesten we eerst op een klein bootje, waar we verplicht een zwemvest aan moesten, wat ons naar de grote boot zou brengen. Op de grote boot kregen we gelijk lunch, wat uit iets van 10 verschillende gerechtjes bestond. En de eerste activiteit was een grot bezoeken en kayakken. Voor het kayakken was het het beste als je je zwemkleding aan zou doen. Iedereen dacht mooi niet, want het is veel te koud!
De grot was wel leuk om te zien maar het is zoo toeristisch, tientallen boten varen af en aan en de grot was vol met mensen. Daarbij hebben we al vaak genoeg een grot gezien en waren niet echt onder de indruk. Alhoewel het wel bijzonder is dat zoiets bestaat in een rots.
Het kayakken was ook niet echt spectaculair, want we gingen gewoon kayakken in het stuk waar we al met de kleine boot waren geweest. Er was niet veel bijzonders te zien, behalve de boten die er voeren en je moest ontwijken.

Afgekoeld kwamen we terug op de grote boot waar we diner kregen. Met zelfgemaakte loempia’s, jeej.. De volgende dag stond een drijvend dorp op de planning. Karin was ziek geworden en bleef lekker in bed. En ik ging mee naar het vissersdorpje.
Het was een klein dorpje met kleine woonbootjes waar ze leven van de visserij en oesters die ze kweken voor de parels. Met 4 personen gingen we op een klein roeibootje wat bestuurd werd door een local. Als ramptoeristen voeren we langs de huisjes en keken we hoe slecht ze het hadden. En bedacht me hoe het zou zijn als er bij ons in de straat elke dag toeristen komen om te kijken hoe je leeft en in je tuin zit of werkt. Na dit had ik zoiets van, waarom doe ik dit? Ik wil geen aapjes meer kijken zodat je zelf het gevoel krijgt hoe goed je het wel niet hebt.

Doordat het weer niet meezat, kou en mist, was het uitzicht van de rotsen niet echt mooi. En doordat we op Raja Ampat al zulke mooie plaatjes hebben gezien, waren we hier niet meer van onder de indruk. We zijn gewoon verwend en verpest door Raja Ampat, er kan niks meer tegenop.
We waren dan ook blij dat we weer terug gingen naar Hanoi. Karin kon dan lekker bijkomen en ik kon eindelijk de blog en foto’s plaatsen van Raja Ampat.

Het plan was nog om met de motor en gids naar het noord oosten te rijden, tegen de Chinese grens. Daar heb je veel bergen en watervallen. Maar van meerdere mensen die terug kwamen uit de bergen hoorde we dat het erg koud was en regenachtig. Omdat karin ook ziek was hebben we besloten om dit toch niet te doen.
Maarja wat gaan we dan doen??

We zijn nu iets meer dan 2 maanden op reis, maar voor ons gevoel zijn we al een half jaar onderweg! We hebben zo veel dingen gedaan en gezien dat we eigenlijk wel verzadigd zijn. Vietnam viel ons wel wat tegen, de rijst was al geoogst, in de bergen regent het, de mensen zijn onvriendelijk en de winter begint hier. Hoe zou Laos en Cambodja zijn, wat een nog minder makkelijk land is dan Vietnam. Voor een gedeelte in Laos, waar we graag heen wilden is er nu een waarschuwing om er niet heen te reizen wegens onrust en drugs criminaliteit. En Cambodja is ook niet altijd een vriendelijk land..

Het liefst zouden we nu op wintersport gaan maar we hebben geen kleding en snowboards bij ons. Of nog een strandvakantie en lekker luieren in de zon. Maarja waar is de zon? In sommige landen is het regenseizoen of je moet vanaf hier 30 uur vliegen om er te komen, zoals Curacao. We dachten nog aan Thailand en hadden iets gezien wat makkelijk te bereiken is, maar hadden gelezen dat het daar heel erg toeristisch is en de zee niet zo schoon is.

We zijn nu naar Hoi An gevlogen, in het midden van Vietnam. Waar geen drukke stad is zoals Hanoi en Ho Chi Min. En gaan we nadenken wat onze volgende bestemming wordt.
Of zullen we naar huis gaan en 2 weekjes later lekker met de auto op wintersport gaan....