Bandung en Yogjakarta

Bandung, de plaats van de kleding outlets, theeplantages, bergen en een iets koelere temperatuur dan Jakarta. We vertrokken met de trein vanuit Jakarta om over 3 uur in Bandung te zijn. De treinrit zoals beschreven zou een van de mooiste zijn, samen met die van Bandung naar Jogjakarta. Vol verwachting zaten we in de eerste klas coupe, voor maar 13 euro,  waar je stoel zover naar achter kan dat het bijna een bed is en er zelf nog meer dan genoeg beenruimte voor mij overbleef. Hier konden we het met gemak 3 uur uithouden.  De trein rijdt niet harder dan 60 km/u, dus het landschap raast niet aan je voorbij zoals in nederland. Het uitzicht viel ons wel een beetje tegen omdat de sawa’s niet echt groen waren, de rijst was al geplukt en sommige sawa’s en bergen waren zelfs bruin, je kon aan het landschap goed zien dat het tijd was geworden voor het regenseizoen. Ondanks dat hebben we wel mooie dingen gezien, leuke dorpjes, arme dorpjes en mensen aan het werk in de sawa’s.

Toen we in Bandung aankwamen was het lastig om een taxi te vinden die ons naar ons volgende Airbnb verblijf kon brengen. Er stonden genoeg mensen en taxi’s die ons maar al te graag ergens heen wilde brengen maar zij hadden geen meter, en die zijn niet te vertrouwen. We hadden al wat Whats app contact gehad met Aisah, onze gastvrouw, over welke taxi we het beste konden nemen en waar we heen moesten. Als je de taxichauffeur vraagt of ze het adres kennen waar je heen moet zeggen ze altijd volmondig ja en gaan rijden, maar onze ervaring leert dat, dat niet altijd betekent dat ze ook echt weten waar je heen moet, ze komen wel aardig in de richting maar dat is het dan ook. In Bandung was het een grote chaos, de voetbalclub was sinds 19 jaar weer eens kampioen geworden en de mensen vierden al 3dagen feest op straat. Toen we eindelijk de stad uit waren reden we direct in de mooie bergen van Bandung. Ik denk dat we na 3 kwartier al 3 bergen op- en afgereden zijn omdat de taxichauffeur dacht dat het daar was. Na een aantal keer vragen had hij het dan eindelijk gevonden. Tijdens deze lange rit heeft de chauffeur zijn meter wel 3 keer op het beginpunt gezet, waar wij ietwat verbaasd, en ook erg benieuwd naar waren wat de uiteindelijke prijs zou worden als we de bestemming gevonden hadden. Aisah had tegen ons gezegd dat het niet meer dan 100.000 Rupiah zou moeten kosten. Uiteindelijk moesten we 80.000 betalen (6 euro) dus dat viel ons erg mee.

Als het niet regende zouden we opgehaald worden met de scooter om ons het laatste stukje naar het huis te brengen. Vincent, de nederlandse man van Aisah bracht ons 1 voor 1 naar boven met de scooter. Het laatste stukje bij het huis bestond uit een smal zelf gemaakt pad van beton met hier en daar flinke gaten erin en zand erop dat zo’n 30% steil naar beneden liep. Maar na deze laatste hindernis die voor Vincent ondertussen normaal is geworden kwamen we aan in het huis. Aisah zat al op ons te wachten en vroeg of we thee wilden, Het huis waarin we verbleven was ook echt het huis waarin zij leefden en wij kregen een slaapkamer. Met de thee gingen we naar het dakterras om daar lekker te zitten en uit te kijken over de rijstvelden en bergen. Maar na 5 minuten begon het echt keihard te regenen, na een tijdje lekte het zelfs door het dak heen. Er verbleef nog een gast in hun huis, ze is een Australische die indoneschische godsdiensten studeerd in Bandung. Ze is verloofd met iemand uit Yogjakarta. We hebben de hele middag op het terras zitten kletsen alsof we ze al langer kenden en voelden ons ook direct thuis. Toen het donker was geworden en de regen gestopt was hebben we op aanraden van Vincent hun scooter gebruikt om naar een restaurantje te gaan om wat te eten. Op deze manier konden we ook kijken of het wat voor ons was om Bandung op de scooter te verkennen. We waren hier eerst niet heel enthousiast over met al dat drukke verkeer en al die scooters die over de straten heen krioelen. Het leek ons gevaarlijk en moeilijk, we zagen onszelf al staan op een kruispunt een uur staan wachten omdat we niet durven/kunnen oversteken. Maar Vincent vertelde dat het de leukste manier is om Bandung te verkennen en zij hadden een scooter die we mochten huren. Dus uiteindelijk hebben we na onze rit naar het restaurant besloten dat het wel heel leuk was en eigenlijk ook niet heel moeillijk.

Het restaurant was boven in de bergen en hier had je een heel mooi uitzicht op de stad met alle lampjes. De heen weg hadden ze ons nog gewezen en terug moest het ook niet zo moeilijk zijn dachten we. Maar in het donker en met allemaal winkeltjes in de straat lijkt alles op elkaar. Na een paar keer verkeerd te rijden hebben we de terugweg eindelijk gevonden.

‘s nachts om vier uur werden we gewekt door de moskee die daar in de buurt staat. Pff prima dat ze willen zingen voor het gebed maar moet dat zo hard!? Na nog een paar uurtjes geslapen te hebben zijn we de morgen goed begonnen met een stevig Indonesisch ontbijt van Aisah. Daarna zijn we op de scooter gestapt om naar een vulkaan te rijden de Tangkuban Perahu. Voordat we gingen moesten we nog even tanken in het dorp en op aanraden van Aisah hebben we ook een simkaart gekocht zodat we altijd internet hadden. Voor een paar euro hadden we 1 maand onbeperkt internet. Het was nu wel een stuk drukker op straat, maar met gemak reden we overal door het verkeer heen, links inhalen rechts inhalen kruispunten oversteken u bochten maken het maakt niet uit alles ging met gemak alsof we nooit anders gedaan hadden. Vincent had gelijk dit is superleuk! Aisah had ons verteld dat het heel simpel was om naar de vulkaan te rijden gewoon de weg volgen het staat vanzelf op de borden. Dus zonder kaart of enig idee hoe we moesten rijden zijn we op weg gegaan. Na een tijdje moesten we het toch maar vragen en wisten de mensen gelukkig wat we bedoelden en later stond het op de borden. Onderweg begon het natuurlijk weer te regenen, het regenseizoen is duidelijk begonnen. Met onze poncho’s aan zijn we verder gereden naar de vulkaan. De entree voor locals bedroeg 20.000 en voor buitenlanders 200.000 een verschil van zo’n 12 euro. Boven op de berg moesten we eerst de scooter parkeren op een daarvoor speciaal gemaakte parkeerplaats. Daarna stond je direct bij de krater van de vulkaan, dit was wel mooi maar niet heel indrukwekkend. Hierna zijn we nog een stuk de andere kant opgelopen omdat er ook nog geisers schenen te zijn, onderweg kon je eieren kopen om deze in de geiser te koken. Toen we verder wilde lopen moesten we betalen voor een gids omdat deze met je mee moet. Hier hadden we niet zo een zin in, we zijn weer omgedraaid want geisers hebben we weleens eerder gezien. Het regent nog steeds, en op de steile bochtige bergweg is het goed oppassen en goed de remmen inknijpen en zo voorzichtig naar beneden rijden. Op de terugweg zijn we dwars door de theeplantages gereden wat er heel mooi en groen uitzag. Het was ook leuk om te zien omdat Sanne haar opa hier vroeger een theeplantage bezat.

Onze tweede bestemming waren de hot springs, ook hiervan wisten we niet precies waar het was maar ook dit zou op de borden staan. We waren helemaal naar beneden gereden en weer in het eerste dorp aangekomen. Er reed al de hele tijd een scooter achter ons, uiteindelijk kwam hij naast ons rijden en vroeg wat we hier deden. Ehm we zijn op zoek naar de hot springs, oh haha die zijn 10 km verderop vlakbij de vulkaan. Nadat we facebook vrienden zijn geworden, op zijn dringende verzoek, met deze vage onbekende op de scooter zijn we weer omgekeert en teruggereden. Natuurlijk hebben we weer wat regen onderweg gehad en konden we de weg niet vlekkeloos vinden. Maar uiteindelijk natgeregend en lichterlijk onderkoelt, ja ook dat kan in Bandung in de bergen met koude wind en regen op de scooter hebben we de hotsprings gevonden. We hadden ons omgekleed in bikini, maar toe we richting de hot springs liepen was er niemand te zien in bikini, een paar mensen met kleren aan en voornamelijk mannen. We voelden ons niet heel erg op ons gemak, we wisten niet of het wel mocht in bikini en werden ook even goed bekeken. Toen zijn we maar snel naar het achterste bad gelopen waar niet zoveel mannen zaten. Wat was dit water heet! we konden er niet echt inzitten. Na een tijdje begon het te wennen en warmden we lekker op. Het begon nu ook nog te onweren, en we zaten niet heel lekker meer met de onweer zo dicht bij en wij in het water. We hebben toen besloten om ons om te kleden en terug te gaan het begon ook al beetje donker te worden en we moesten nog een stuk rijden. Onderweg hebben we de borden Bandung gevolgd. Uiteindelijk zijn we midden in het centrum van Bandung uitgekomen maar vanaf hier wisten we niet meer hoe we bij het huis moesten komen. We hebben wat gegeten bij de Mac Donalds en ondertussen met Aisah geappt hoe we thuis moesten komen. Doorweekt en rozig hebben we het gevonden.

De volgende dag stonden de outletfactory’s op het programma weer met de scooter! Nu moesten we dwars door de drukke stad heen. We waren op zoek naar Braga, na een tijdje hadden we geen idee hoe we moesten rijden en hebben we gevraagd aan de mensen op straat waar we heen moesten. Dit lijk gemakkelijk maar de meeste mensen spreken geen Engels, wij geen Indonesisch en de mensen zullen nooit zeggen dat ze het niet weten dus sturen ze je een kant op waarvan ze denken dat dat de juiste is. De tweede keer vragen werden we weer dezelfde kant opgestuurd als waar we vandaan kwamen, de derde keer weer een andere kant op en zo kwamen we dus geen stap verder. Totdat we het aan een jongen vroegen die goed engels sprak en ons duidelijk uit kon leggen waar we heen moesten. Hij vroeg ons hebben jullie google maps? eh ja, dus hij wees op de kaart aan hoe we moesten rijden. Goh dat we daar zelf nog niet aan gedacht hadden om onze simkaart met internet ook nuttig te gebruiken door met google maps als navigatie de weg te vinden. Dus zo hebben we Braga uiteindelijk gevonden, maar geen shopping outlets. Bleek dat we twee dingen door elkaar gehaald hadden, in Braga waren oude gebouwen te zien en grote locale shopping markten zoiets als de zwarte markt pff niks voor ons. Al die mensen die wat aan je willen verkopen, ondertussen was de regen er alweer en liepen wij daar heel charmant met onze pocho’s rond en toch bleven ze vragen of we een paraplu wilden kopen. Ehm nee, je ziet toch dat we al een poncho hebben!

Met de navigatie hebben we uiteindelijk de outletfactory’s gevonden. We hadden gelezen dat ze hier kleding verkopen van grote merken zoals Nike, Ripcurl, G star Esprit enz. die afgekeurd zijn om in andere winkels te verkopen. Maar na een aantal winkels gezien te hebben, hadden we besloten dat er toch niks voor ons bij zat en hebben we nog even gegoogeld waar er nog meer winkels zijn. Het Paris van Java kwam naar voren, een hele grote shoppingmall met kledingwinkels en van alles en nog wat. Hier zijn weer naar toe gereden met onze scooter. Hebben eerst wat gegeten in een restaurantje, fish and chips en chicken en chips. Hierna hebben we de winkels bekeken maar ook hier zaten helaas geen leuke kleren bij.

Na een hele dag shoppen hebben we dus niks gekocht helaas. Maar de dag was evengoed leuk want het allerleukste is zelf op de scooter door de steden crossen en kunnen gaan en staan waar je wil.

De volgende ochten moesten we vroeg opstaan want we zouden met de trein naar Yogjakarta gaan. Sanne werd wakker en zei dat ze zich niet zo lekker voelde, diarree en spugen, het was vandaag echt de verkeerde dag om ziek te zijn want we moesten 8 uur in de trein zitten. We werden door een vriend van Aisah naar het treinstation gebracht, onderweg moesten we stoppen bij een benzinestation voor een wc, ik heb maar even tissues gekocht voor het geval er geen wc papier in de trein is. In de trein lag ze als een doodvogeltje naast me op de stoel zich ellendig te voelen. Vaak moest ze naar de wc, dit is een hele opgave in een schommelende trein met een hurk wc. Respect!

Na deze lange treinrit kwamen we aan in Yogjakarta, een taxi heeft ons naar ons hostel gebracht. We hadden daar weer een dormroom (8 pers kamer) geboekt, maar deze was zo krap en donker dat het ons beter leek om te vragen om een privekamer met eigen wc. Gelukkig was dit nog beschikbaar en hebben we onze spullen verhuisd. Op deze kamer stond ook een tv met engelse zenders en HBO. De volgende dag voelde Sanne zich nog niet echt beter dus we hebben beetje op de kamer gehangen en wat boodschappen gedaan zodat we wat te eten en drinken hadden. Gelukkig hadden ze wel ontbijt in het hostel tot zo laat je wilde, vaak was dat ons ontbijt en lunch ineen. In de winkel stond ik in de rij voor de kassa en ineens voelde ik me niet goed worden ik ben even gaan zitten. Toen we terugkwamen op onze kamer ben ik gaan liggen en na een half uur kreeg ik koorts. Oke bedankt ze heeft me aangestoken. We hebben in Yogjakarta een paar dagen ziek op bed gelegen en dus niks gedaan. Wat waren we blij dat we nu een privekamer hadden met een tv zodat we nog iets te doen hadden. Toen we ons na een paar dagen weer wat beter voelden zijn we naar een spa geweest en hebben daar een massage gehad van een uur, even wat anders dan op bed liggen. Daarna zijn we nog over straat gelopen en werden we een Batik gallerij ingestuurd. Hier hebben we een mooi souvernir gekocht. Yogjakarta is erg toeristiach en erg druk op straat niet echt ons ding.

De volgende dag hebben we een scooter gehuurd om zelf naar de Borobudur te rijden. Bij het scooter bedrijf vertelde de jongen dat het 2 uur rijden was. Oh dit hadden we niet zo ingeschat, maar zijn toch op weggegaan. 2,5 uur later kwamen we eindelijk, weer natgeregend, aan bij de tempel. Het was ondertussen al 4 uur en om 5 uur was het sluitingstijd. Het was niet heel druk meer gelukkig waardoor we op ons gemak deze grote, mooie tempel konden bekijken. De tempel bestaat uit 9 verschillende verdiepingen elke verdieping heeft ook zijn eigen betekenis. Deze stoepa’s zoals ze genoemd worden vertegenwoordigen de weg die een boeddist moet afleggen om in het Nirwana te komen, dit is het hoogst haalbare wat een mens kan bereiken.

Hoe hoger we kwamen hoe meer mensen er waren, waaronder schoolkinderen die de hele tijd aan ons vroegen of ze met ons op de foto mochten. Hier hadden we niet zo een zin in dus zeiden nee want anders wil iedereen.

Om 5 uur zijn we weer richting Yogja gereden in de regen uiteraard! Vlakbij het hostel reden we lang een pizzaria dus hebben we pizza afgehaald en dit lekker op bed onder de dekens opgegeten, heerlijk!

De dag dat we moesten uitchecken bij het hostel hebben we nog de hele ochtend besteedt aan het zoeken van een homestay op Raja Ampat en het vinden van geschikte vliegtickets.

Uiteindelijk hebben we een ticket naar Jakarta geboekt en een homestay gevonden, we bleven daar een nachtje in een hotel en de volgende dag vlogen we om 22.00 ‘s avonds pas door naar Sorong om vanaf daar met de boot naar Raja ampat te varen.

De dag van vertrek hadden we via een tante van Sanne afgesproken met een halfnicht van Sanne, het is beetje ingewikkeld maar komt erop neer dat ze dezelfde oma hebben. Haar man kwam ons bij het hotel ophalen met zijn dochtertje, Nicole, van 3. We zouden Irma zijn vrouw ophalen van het werk. We hebben de hele dag in de auto gezeten, ik zat op de achterbank met zijn dochtertje maar ze was heel bang van mij, ze zat heel stilletjes te huilen achter haar vaders stoel. Halverwege zijn we gestopt en is Nicole voorin gaan zitten. Nadat we Irma van haar werk opgehaald hebben zijn we ergens wat gaan eten, Nicole werd al iets losser, en later zei ze tegen haar moeder dat mijn haar leek op dat van prinses Anna uit Frozen. Hoe grappig ze had waarschijnlijk nog nooit iemand met blond haar gezien. Na het eten hebben ze ons weer naar de luchthaven gebracht.

Het was leuk om ze te ontmoeten en te praten over de verschillen in het leven in beide landen.