Jakarta

Welkom in het land van de miljonairs, Indonesie. Het geld komt hier met briefjes van 50.000 of 100.000 uit de pinautomaat. Na 1 keer pinnen heb je zo 1 tot 2 miljoen in je portemonnee zitten. 10.000 rupiah is 0,66 Eurocent. 50.000 is nog geen 4 euro.

In jakarta hadden we een airbnb verblijf geboekt, particulieren bieden een huis of kamer aan en dit kun je dan boeken via deze app/site. We werden door onze host, Oi, opgehaald van het vliegveld  waar alles soepel verliep geen problemen om een visa te krijgen, met ons enkeltje Jakarta waarvan we dachten dat we daar problemen mee gingen krijgen. En zelfs geen lange rijen. Onderweg  vertelde Oi al het één  en ander over Jakarta en dingen waar we langs reden. Hij vertelde oa. ook dat er ongeveer 9 miljoen mensen in deze stad wonen, ongelofelijk, half Nederland in 1 stad!

Na een klein uurtje kwamen we aan bij ons 'huis'. Wat was dit groot! Eindelijk hadden we een eigen kamer, zo groot dat er wel een aantal stapelbedden in passen. Een eigen badkamer, een lekker grote zachte boxspring en echte handdoeken ipv van onze eigen kleine sneldrogende, niet afđrogende handdoeken. Ik snap nu waarom ze sneldrogend zijn. Ze nemen geen water op ;) . Hmm wat kan je toch genieten van een echte handdoek en een echt bed!

Het huis had verder een zwembad in de tuin en een gedeelde woonkamer en keuken. En dat allemaal voor de prijs, waar je in Australië een 8 persoons kamer inclusief 6 Engelsen die samen de hele h&m hebben meegenomen, voor hebt.

Na heerlijk uitgeslapen te hebben, wat we wel konden gebruiken na een paar lange dagen in  Darwin. En een lange reisdag van Darwin naar Jakarta waar we rond 2 uur nachts (Australische tijd) geland zijn, zijn we de buurt gaan verkennen.
Oi had voor ons een  zelf getekende plattegrond gemaakt van de buurt. Met deze plattegrond hebben we onze weg gevonden naar de hoofdstraat. Het leuke van het huis waarin we verbleven is dat het niet op een toeristische plek staat, als je op straat loopt dan zie je dus het echte leven en de lokale mensen.  Ze zijn ook heel verbaast om ons te zien en geven ons dan ook een gulle lach en de jongens op de scooters toeteren en roepen hee miss!

Toen we in de hoofdstraat kwamen zagen we allemaal eettentjes waaronder ook de KFC en MC Donalds, dit was natuurlijk niet waar we wilden eten. Aan de overkant van de straat zagen  we de Nasi goreng maffia, zeker weten dat ze daar nasi hadden en dat is waar we voor kwamen. Voor 3.50 euro hebben we met z'n  tweeën  gegeten en gedronken. In Australie heb je daar nog niet eens een flesje water voor..
Op de terugweg was de straat nog iets drukker geworden en we hadden geen idee hoe we veilig naar de overkant konden komen met al die auto's en scooters, wat een chaos. Op een bankje aan de straat zat een man en die vroeg of we naast hem wilden zitten, wij zeiden nee en negeerde hem een beetje. Na 2 minuten staan wachten om de straat over te steken, wat ons natuurlijk niet ging lukken, hielp diezelfde man ons heel aardig met oversteken. In Nederland zou dat echt nooit gebeuren, als je iemand afwijst denken ze, zoek het lekker uit! Maar de mensen hier blijven vriendelijk.

Voor de volgende dag hadden we met behulp van Oi, een Hidden tour door Jakarta geboekt. Deze tour laat je beide kanten van Jakarta zien, de rijke en de arme kant. De helft van het geld wordt gedoneerd aan projecten die de mensen in de sloppenwijken helpen met bijv. een bedrijfje opstarten, onderwijs of gezondheidszorg. 

‘s Avonds nadat we nog even naar een shoppingcenter waren geweest om wat te eten en wat boodschappen te doen, waaronder stiften en schriften voor de kinderen in de sloppenwijk, kwamen we terug bij het huis en had Oi net nieuwe gasten opgehaald.

Hij stelde ons voor aan Charlotte ‘zij en haar vriend Kevin gaan morgen ook mee op de hidden tour.  Dus misschien kunnen jullie een taxi delen`. ‘Lijkt ons een goed plan.` ‘Waar komen jullie eigenlijk vandaan` vraag Charlotte. ‘Holland`. ‘Ah oke` zegt ze met een Belgisch accent ‘dan spreken jullie gewoon Nederlands dat is makkelijk!`

Hoe toevallig is het dat er 1 tour is in heel Jakarta, dat we met z’n vieren verblijven in hetzelfde huis en we ook nog dezefde taal spreken.

De volgende ochtend stond de taxi om 9 uur voor de deur en zette ons af bij Indonesiah Plaza waar we Ronnie en zijn vrouw Anneke ontmoette. Anneke heeft een nederlandse naam gekregen omdat haar ouders Nederlands waren en de Belgen hadden besloten dat Ronnie een typisch vlaamsche naam is.

De ontmoetingsplek was met een reden gekozen, we liepen daar door een shoppingmall heen met alleen maar dure merken zoals Gucci, Prada, Rolex enz. Alleen de echte rijke Indonesiers komen hier, voor ons is het zelfs onbetaalbaar.

Al lopend door de mall vertelde Ronnie wat over de geschiedenis, de oorlogen en gebeurtenissen die Indonesie gemaakt heeft zoals het nu is. Een overbevolkte stad met de grootste moslimpopulatie 88% ter wereld, en verder nog katholieken, christenen en boedhisten. Die volgens Ronnie allemaal in harmonie met elkaar samenleven. Hadden we nou net 2 dagen ervoor een berichtje uit Nederland gekregen dat de moslimextremisten aanslagen zouden plegen op een Nederlandse internationale school en hun leraren, dat maakte ons wel een beetje bang.

En toen we dit aan Ronnie en Anneke vertelden, waren ze verbaast want ze hadden er niks over gehoord in het nieuws. En konden ook niet geloven dat zoiets zou gebeuren omdat dat gewoon niet gebeurt in Jakarta en er is overal goede beveiliging sinds een aantal aanslagen in het verleden. Dit laatste vonden wij niet erg geloofwaardig.. We gingen een terrein op maar eerst moest je door de controle. Een detectiepoort en een metaaldetector waarmee ze je tas scannen. Eigenlijk alleen aantikken, het stelde echt niks voor. En bij iedereen piepte de detector maar iedereen mocht ook doorlopen.

Onze eerste stop was, ironisch genoeg, bij de grootste moskee van Indonesie, waar 120.000 mensen in kunnen. Niet discriminerend bedoeld hoor, maar als ongelovige, westerse in korte broek lopende vrouw voel je je toch wel een beetje ongemakkelijk.

Eenmaal binnen viel het allemaal wel mee. Omdat wij in korte broek liepen, wat erg ‘not done’ is, moesten we een gewaad aan, wat meer op een zijde ochtendjas leek.

Al lopend zonder over het gewaad heen te struikelen gingen we een aantal trappen op waar we uiteindelijk aankwamen op een balkon wat uitkeek op de mensen die zich klaarmaakten voor het gebed. De mannen zitten in het midden, bij het podium waar gesproken wordt en de vrouwen/meisjes zaten in een hoekje op het balkon. Na het gebed vertelde de gids in onverstaanbaar engels en amper boven het geluid uitkomend, wat over de moskee.

Daar hebben we niet heel veel van meegekregen ;) Maar evengoed was het wel indrukwekkend om zo’n groot gebouw te zien waar voornamelijk de mannen, 4 of 5 keer op een dag hun werk neerleggen om 3 kwartier te gaan bidden. Ze zijn niet allemaal heel gedreven daarin, want we zagen genoeg mannen die op hun smartphone zitten te kijken, of niet eens met hun gezicht naar het oosten zitten.

Oja voordat het gebed begint galmt er door de hele stad een ‘lied’ wat de mensen oproept om naar de moskee te gaan, dit gebeurt ook voor het ochtendgebed om 4 uur ‘s nachts.. Niet fijn als er een moskee vlakbij je huis staat.

Na de moskee reden we door straten waar nog huizen staan uit de tijd dat de Nederlanders er woonden, gebouwd door de Nederlanders. Ook zagen we nog oude gebouwen met Hollandse teksten erop. Zo ook op het plein waar we gingen lunchen, hier stonden ook nog gebouwen uit de Nederlandse tijd en een restaurant die erin gevestigd is heet Batavia, zoals Jakarta vroeger heette.

We hadden de keuze uit westers eten of Indonesisch eten, Indonesisch natuurlijk! We hadden heerlijk gegeten en gingen daarna naar het tweede deel van de tour. De illegale sloppenwijken, waar de overheid niks van mag weten anders wordt de hele wijk zonder pardon weggeveegd. Dit is inmiddels al 3 keer gebeurd volgens de gids.

Met een plaatselijk busje, vergelijkbaar met een kleine bestelbus dat omgebouwd is tot taxibusje waar houten bankjes in gemaakt zijn, gingen we naar de wijk.

We liepen eerst door een redelijk normale straat, druk en overal bedrijfjes waar de mensen iets verkopen, maken of repareren, van plastic zeilen tot brommers en onderdelen. En een klein zijstraatje, amper te zien vanf de weg, leidde ons naar een donkere, soort tunnel. Eerst dachten we dat het de straat was om naar de sloppenwijk te komen, maar we stonden er gewoon al middenin! Hier leefden de mensen dus, in een donkere tunnel van ongeveer een meter breed met aan het ‘plafond’ wasgoed wat te drogen hing. En aan beide kanten kleine nisjes van ongeveer 3x3 meter of kleiner, wat dan de woonkamer en slaapkamer in een was waar een heel gezin in woonde. De ene was wat luxer dan de ander, met een tv’tje een kastje of de grond bedekt met zeil ipv kaal beton. Er waren ook aparte kookhokjes en washokjes, waar op de ouderwetse manier de kleding gewassen werd. Ook hadden sommige mensen een klein winkeltje met eten. Tussen de hokjes was er af een toe een trap omhoog, nieuwsgierig gingen wij even de trap op en wat we daar zagen was gewoon een spoorlijn. Later gingen we met de gids ook naar boven en aan het spoor, boven de mensen waar we eerst waren, woonden ook nog mensen. Niet te geloven dat dit echt bestaat!

Er liepen ook heel veel kinderen rond, allemaal glimlachend naar je en wilden je graag even een handje geven of met je op de foto. Miss miss! Foto foto!

Met een horde kinderen achter ons aan gingen we met een pondje, wat meer weg had van een vlot, naar de overkant van de rivier. Daar zagen we mensen die onder een viaduct wonen en ook nog een soort groentetuin hadden om hun groenten te verbouwen en te kunnen verkopen.

Hierna gingen we weer terug en met plaatselijk transport, Becak/tuk tuk naar een andere wijk. We werden met z’n vieren in een Becak gepropt, inclusief chauffeur. De gids paste er gek genoeg niet meer bij dus die nam de fietstaxi, gewoon achterop bij iemand.

De andere wijk was een vissersdorp, allemaal huisjes op palen boven een vieze stinkende rivier, vol met afval en een dode kip. Op straat waren de vissers hun vis aan het drogen waardoor het ook erg naar vis rook. In no time hadden we weer kinderen aan ons hangen.

Een paar schattige meisjes bleven ons de hele tijd volgen, ze pakte je hand vast en lieten deze niet meer los, zo hadden we ieder twee kinderen aan onze handen. Ze bleven maar zeggen, you beautiful, en vragen where are you from? Het enige wat ze in het engels kennen denk ik. Als je vroeg waar zij vandaan kwamen zeiden ze pasar ikan.. Ik dacht waar vandaan?? de vismarkt! Haha hoe grappig dat Nederland en de vismarkt voor hun hetzelfde is alleen ergens anders.

De gids had geregeld dat we met een vissersbootje een rondje door de oude haven konden maken. Na 10 seconden sloeg de motor ineens af, goh.. plastic zak in de schroef. Heel gek.  In de haven zagen we allemaal grote oude boten die nog steeds gebruikt werden en waar de mensen ook op wonen. Het rondje was niet zo groot gelukkig want de motor stonk en maakte herrie alsof je naast een grasmaaier zat en de kinderen die mee aan boord waren, konden vast niet zwemmen als er wat gebeurde.

Veilig weer aan wal, gingen we een stukje de wijk in en gingen we uiteindelijk met de plaatselijke gids naar zijn huis(je). Daar hadden we de gelegenheid om onze kadootjes en kleding uit te delen. De tas had Ronnie de hele tijd bij zich, maar onderweg was die al half geplunderd door nieuwsgierige kinderen. Gelukkig was er nog genoeg over om uit te delen.

Als eerst gaven we alle kinderen een schriftje en daarbij mochten ze 1 stift uitzoeken, dat was zo mooi om te zien hoe blij ze daarmee waren! Er waren een paar kinderen die het geluk hadden dat hun ouders hun uniform en schoolboeken konden betalen zodat ze naar school konden. Ze konden zelfs ook een beetje engels!

We hadden ook wat kleding meegenomen, wat we toch niet aan zouden trekken en het scheelt ons weer bagage in de backpack. Ineens zag ik iemand trots in een roze herkenbaar hempje lopen. En een andere vrouw had een vestje in haar handen alsof ze een hele mooie bontjas had gehad. Wauw wat mooi om dit mee te maken! En het zijn maar hele simpele dingen, voor ons dan..

We schreven onze namen in de schriftjes en degene die konden schrijven, schreven die van hun. Daarna hebben we van alles voor ze getekend, ze werden steeds losser en vroegen steeds meer tot een Hello Kitty aan toe.

Helaas het was weer tijd om verder te gaan, wat een aardige mensen en lieve kinderen.

De laatste stop was bij een groep mensen die onder een viaduct woonden. Eerst liepen we er overheen, met tientallen auto’s en brommers, niks te zien. Totdat we een trappetje naar beneden liepen en direct de huisjes zagen die samengepakt onder het viaduct gebouwd waren. Ongelovelijk dat hier nog meer arme mensen wonen! We werden zoals altijd vriendelijk ontvangen en liepen een beetje rond, het had een beetje weg van steeg aan het spoor. Net zo donker, laag, klein en veel kinderen die niet naar school kunnen. Ronnie vroeg aan een jongetje of hij naar school ging, het antwoord was ja, maar de buurman zei later nee. En er was een ziek meisje, hij vroeg aan haar moeder of ze naar een dokter was geweest, de moeder antwoorde ja. Toen hij het aan het meisje vroeg zei ze nee. Later vertelde Ronnie dat de mensen liever liegen over of ze naar school of de dokter gaan, omdat ze er zich voor schamen dat ze het niet kunnen betalen.
Het meisje ging met ons mee en werd samen met iemand afgezet bij de dokter, dit werd betaald door Ronnie. Wij dachten dan zal het wel duur zijn, maar een consult kost nog geen 5 euro en is gewoon onbetaalbaar voor die mensen. Pfff.. Onbegrijpelijk dat de wereld zo oneerlijk is verdeeld!

Moe van alle indrukken gingen we terug richting het huis. Onderweg stopten we, op mijn (sanne) verzoek nog even bij het ziekenhuis waar mijn vader geboren is. We dachten we maken even een foto en klaar, maar nee de gids was al onderweg naar binnen en leidde ons rond in het oude gedeelte wat toen nog gerund werd door nonnen. Dat was wel even leuk om gezien te hebben.

De volgende bestemming is Bandung, daar is mijn opa geboren en heeft m’n vader gewoond. We zijn benieuwd naar deze stad, ook wel het Parijs van Java genoemd en maar 3 uur reizen met de trein.