Noosa, Fraser Island en de Everglades

We zijn naar Noosa gereisd om mee te gaan op de Faser Island tour. Fraser island is het grootste zand eiland ter wereld. Het eiland is 122 km lang en 5 tot 25 km breed. Het eiland heeft verschillende landschappen, mangrove bos, duinlandschap, tropische regenwouden en eucalyptusbossen. Verder zijn er op het eiland nog verschillende zoetwatermeren te vinden.

De trip die wij geboekt hebben bestond uit het besturen van een 4x4 jeep en 2 overnachtingen in een resort. Daarbij hoorde ook nog een overnachting voor en na de excursie in het hostel. 

Toen we ingecheckt waren, naar onze kamer liepen van het hostel en de deur open deden, schrokken we wel een beetje. De kamer stond vol met stapelbedden, 8, we sliepen dus met 16 personen in die kamer er was 1 wc en 2 douches. Gelukkig was het voor 1 nacht en hebben we redelijk goed geslapen.

We vertrokken vanaf het hostel met de hele groep, die bestond uit 24 personen, naar Rainbow beach. Daar kregen we uitleg over hoe de auto’s werken, hoe je in een automaat rijdt en hoe je van 2 wheel drive overschakelt op 4 wheel drive. Klonk allemaal gemakkelijk. We moesten ons met 7 personen in die Jeep proppen en degene die zich het meest comfortabel voelde mocht als eerste rijden. Nou dat waren wij niet want het eerste stuk ging over de weg, aangezien ze hier links rijden, leek ons dat niet zo een heel goed idee.

Wij hadden een multiculturele Jeep, deze bestond uit 2 Fransmannen, 2 Engelsen en 3  Nederlanders. Dit is wel een uitzondering aangezien je hier veel meer Engelsen tegenkomt. De andere 2 Jeeps bestonden dan voornamelijk uit Engelsen.

De Fransman, wij hebben hem omgedoopt tot Mr. Muscle, voelde zich goed genoeg om te rijden als eerste. Na 5 minuten rijden hebben wij besloten dat Fransen niet kunnen autorijden. Het was een kwartier rijden naar de Ferry, maar dat was een lang kwartier. Er kwam geen tegenligger aan op de weg maar hij moest met de auto binnen de lijnen blijven in een krappe bocht, waarom? De hele Jeep schudt heen en weer als je dat doet met de vering die de auto heeft.

Wij dachten dat we met een soort Texelse boot naar de overkant gebracht zouden worden. Maar toen we aankwamen was er alleen maar strand en zagen we de Ferry, een pondje waar stuk of 10 auto’s op konden. Mr Muscle mocht nog een rijden op Fraser island. We waren allemaal blij dat we na een uur gingen stoppen om te lunchen op ons resort en we van chauffeur gingen wisselen.

Mr Muscle dacht dat hij heel goed kon rijden over het strand in het mulle zand. Een beetje naar links en een beetje naar rechts, achterin de auto zaten we links tegen het raam en daarna weer rechts geplakt tegen het raam dan nog even een heuvel over en met je hoofd tegen het dak. De gids had ook in de uitleg gezegd als je teveel stuurt dat de auto dan op een gegeven moment kan kantelen. Je snapt dat wij niet heel relaxed in de auto zaten. En even voor de beeldvorming, het eiland heeft geen verharde wegen, alleen maar zand, zand en nog eens zand. Ondanks dat kunnen er ook gewoon vliegtuigjes landen op het strand.

Het resort, tja ik denk dat als er een zwembad is dat je het dan een resort mag noemen. De picknickplaats met keuken lagen erbij alsof er 50 jaar geleden een atoombom was geweest en iedereen het dorp had verlaten.

Het dorp was ongeveer 1 bij1 kilometer en bestond uit voornamelijk slaapplaatsen voor gasten een winkeltje, bar, zwembadje en genoeg parkeerplaatsen voor alle 4x4 Jeeps waarmee de Ozzies even komen kamperen. Sommigen hadden ook nog een caravan of aanhangwagen achter hun auto.

Om het dorp was een groot hek en de ingangen hadden wildroosters omdat er Dingo’s op het eiland leven die erg agressief kunnen zijn tegen mensen. De gids vertelde dat er  vorige week nog een kind was aangevallen omdat het rende en de Dingo’s het aanzagen voor een lekker hapje. Er was ook een kok die na zijn werk nog even naar het strand ging, buiten het hek. En omdat hij naar eten rook vielen de Dingo’s hem aan, waarna hij 3 dagen in het ziekenhuis had gelegen. Best gevaarlijke dieren dus.. Het advies was dan ook met minstens 4 mensen te lopen en als ze je aanvallen, je heel agressief terug moet doen en ze weg te slaan met een stok.

Na de lunch gingen we weer verder rijden, iedereen dacht eigenlijk dat de picknickplaats een tussenstop was en we nu naar het echte resort gingen..

Die dag hebben we verder alleen door het bos gereden, heuvel op heuvel af, op weg naar Lake Mc Kenzie. Een zoetwater meer dat ontstaan is door regenwater en verder geen rivieren heeft die het water afvoeren. Dat was echt een super mooie plek! Het water was heel helder en blauw, wit zand wat lijkt op scrubzout en goed is voor je huid en ook nog zoet water. Heerlijk! Met een beetje geluk konden we nog schildpadden zien, maar helaas op de 3 dode na die we onderweg zagen hebben we ze niet gezien.

De route ging via het bos weer terug naar het resort (helaas..) waar we een kamer konden uitkiezen.

Het leek ons wel leuk om met het andere Nederlandse meisje en haar reisgenoot, Zweeds meisje een kamer te delen. Even geen Engelsen die de hele tijd als een clan samen zijn en als enige hobby ‘dronken worden’  hebben.

Onze kamer had 2 stapelbedden die van ellende nog net niet uit elkaar vielen en plastic matrassen. En over de douche waren we ook niet echt te spreken. Pff wat een arme zooi..

Die avond was er een bbq, het was een beetje als een schoolreisje, een deel helpt met koken en het andere deel ruimt op. Zo ging dat met het ontbijt en de lunch ook.

Na het eten zijn we met onze kamergenootjes en de gids naar het strand geweest, buiten de hekken. Op het moment dat we het hek uitgingen zei de gids, schijn met je zaklamp in de bosjes en kijk of er groene oogjes oplichten, want ze zitten hier vaak te wachten tot het hek open gaat zodat ze snel naar binnen kunnen glippen. Na een paar spannende seconden kwamen we op het strand, pikdonker en ontelbare sterren!

De gids vertelde dat er fosfor in het harde zand zit en als je met je voeten over het zand veegt dan ligt het op alsof er diamantjes in de grond zitten. Stonden we daar als gekken met onze voeten in het zand te vegen en te springen om zo veel mogelijk fonkelingen te zien. Echt heel bijzonder! Helaas konden we dat voor jullie niet vastleggen op foto.

De wekker ging die ochtend om half 7, 7 uur aan het ontbijt en 8 uur vertrekken, want het zou een ‘big day’ worden. Hoezo we hebben vakantie?

Op Fraser kan je alleen aan 1 kant van het eiland rijden, omdat de andere kant te gevaarlijk is om op te rijden. Al hadden we genoeg momenten waarop we met kromme tenen en samengeknepen billen in de auto zaten. Soms lag het aan de bestuurder, Franse nationaliteit, een man, onervaren Nederlandse van 21 die een half jaar rij ervaring heeft, of ik noem geen namen maar begint met een K en eindigd op arin.. Die met 2 voeten tegelijk op de rem trapt omdat ze dacht dat daar de koppeling zat, die er niet zit in een automaat, de ruitenwissers aan doet ipv het knipperlicht en aan de verkeerde kant in wil stappen omdat alles gespiegeld is tov. een Nederlandse auto.

En soms lag het ook aan de route hoor. Zand is niet altijd hard en mooi vlak helaas en als je het binnenland in wilde moest je meestal een berg op waar het mulle zand tot boven je enkels kwam. De gids zei dan, rij alsof je de auto gestolen hebt, plankgas!

Maarja als je dat overleeft hebt, dan heb je ook wat. Het binnenland is erg mooi met verborgen meren waar catfish in zwemt omringt door grote duinvlaktes en zelfs een kraakheldere rivier die uitkomt in zee, waar je stroomafwaarts in kon zwemmen. Het had echt iets weg van de wildwaterbaan in Centerparcs. (zie foto van riviertje)

Er was ook nog een grote rots die we eerst van een afstand zagen en later op gingen klimmen en klauteren. Er zijn dus nergens aangelegde voetpaden om er te komen. Na 20 minuten klimmen waren we er en hadden we echt een amazing uitzicht! Met geluk zouden we ook nog haaien, walvissen en schildpadden kunnen zien, maar helaas. Toen iemand voorbij het bordje, caution clif ging zijn wij gauw weg gegaan.

Ondanks dat de gids ons waarschuwde dat je er niet voorbij mocht omdat er al 3 mensen naar beneden gevallen zijn, was er toch iemand die even op het randje wilde staan voor een selfie.

Op de terugweg naar ons resort zijn we nog gestopt bij een wrakschip, waar nog maar 1/3 van over was. Het stoomschip was onderweg naar Japan om afgebroken te worden maar strandde op het strand en het was niemand gelukt om hem daar weg te halen.

De laatste dag zijn we nog naar het meer met de catfish geweest, dit was te bereiken na een wandeling van 45 minuten door het bos en over mul zand. Niet echt een pretje met 30 graden en een brandende zon.

Na de lunch namen we de ferry weer terug naar het vaste land om 2 uur in de bus te zitten terug naar Noosa. Iedereen was bekaf, zelfs de Engelsen waren lekker stil.

Aangekomen in het hostel, waar we voor de trip sliepen, kregen we weer een kamer met 16 personen. En voor het eerst waren de Engelsen in de minderheid!

De volgende dag zijn we verhuisd naar ons hostel aan het strand. Het is nog geen kilometer verder, maar je moet 2 heuvels over wat je echt niet voor de lol doet met een backpack op. Gelukkig was er een aardige buschauffeur die ons gratis naar de volgende halte wilde brengen.

Vanuit dit hostel hebben we een kano tocht gemaakt door de Everglades. Weer even wat anders dan ZAND!

Die kanotocht was vandaag. Vanuit Noosa gingen we met een soort speedboot naar de Everglades. Onderweg was het water zo ondiep, nog geen 50 cm, dat je de bodem kon zien vanuit de boot. Dan moest ie even gas terug nemen anders zouden we vastlopen op de bodem.

Onderweg vertelde de gids van alles over de vogels die er leven en waar het natuurgebied uit bestaat. Het bestaat voornamelijk uit moeras en bos die 2 jaar geleden nog deels is afgebrand. Als er brand is laten ze dit gecontroleerd uitbranden omdat het goed is voor de natuur.

Aangekomen bij de picknickplaats, deden we thee met een koekje. Gezellig met mensen van 60 plus en nog 5 andere meiden van onze leeftijd, die ook zouden gaan kanoen.

Vanaf dit punt mochten de kanoers het water op om 5 kilometer te kanoen naar de picknickplaats. Klinkt opzich niet ver 5 kilometer, maar het viel toch best tegen. De natuur om ons heen vonden wij niet heel bijzonder en afwisselend wat eventueel nog een beetje kon afleiden. Het waren voornamelijk bomen en kale bomen.

Het water was wel bijzonder van kleur, oranje, door de blaadjes die in het water vallen. Ons werd gezegd dat het water te kalm was voor krokodillen en haaien, maar toch mochten we er niet in zwemmen. Later in de bus terug hoorden we dat er een waterslang, zo lang als de kano en 15 cm in diameter dik, gezien was door andere kanoers. Gelukkig hoorden wij dit achteraf!

Op de picknickplaats stond de gids al te bbq’en en werd vergezeld door een meterslange hagedis. Ook niet echt een dier die wij graag in het wild zien.

Wij als kanoers mochten dezelfde 5 km weer terug kanoen, yes.. en vanaf daar gingen we op de boot terug naar Noosa.

Morgen, laat in de middag gaan we weer met de Greyhound, nu 17 uur lang opweg naar Airlie Beach. Om van daaruit 2 dagen met een catamaran naar de Whitsundays te gaan!

(sorry, we konden het niet met minder woorden vertellen...)